برساخت معنایی پیامدهای اجتماعی و فرهنگی کم آبی و خشکسالی زاینده رود (با تأکید بر پایداری شهری)

در این مقاله برساخت معنایی پیامدهای اجتماعی و فرهنگی کم­آبی و خشکسالی زاینده­رود با تأکید بر پایداری شهری، از طریق تجربه­زیسته‌ی شهروندان اصفهانی مورد بررسی قرار گرفت. روش پژوهش مطالعه­ی حاضر کیفی، از نوع  پدیدارشناسی و نحوه­ی نمونه­گیری مبتنی بر نمونه گیری هدفمند از نوع متجانس بوده است. بر این اساس 32 نفر از شهروندان زن و مرد اصفهانی در محدوده‌ی سنی 30 تا 65 سال انتخاب شدند و در طول مصاحبه‌ی عمیق نیمه ­ساختاریافته، تجربه‌ی زیسته­ی خود درباره‌ی کم‌آبی و خشکسالی زاینده­رود را به طور کامل بیان کردند. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش تحلیل مضمون و برای تعیین اعتبار یافته­ها از معیارهای قابلیت اعتبار، قابلیت اطمینان و مطابقت با عینیت داشتن، استفاده شد. یافته­های این پژوهش در قالب 4 مقوله‌ی فراگیر دسته­بندی شد که حاصل استخراج و مفهوم­بندی داده­ها در 92 مقوله‌ی پایه، 27 مقوله‌ی سازمان­دهنده و 14 مقوله‌ی زیر فراگیر است. مقوله­های فراگیر به عنوان پیامدهای اجتماعی و فرهنگی کم­آبی و خشکسالی زاینده­رود با تأکید بر پایداری شهری عبارتند از: سرمایه‌ی اجتماعی(کاهش مشارکت اجتماعی،...)، سرمایه‌ی سیاسی(کاهش اعتماد سیاسی، ...)، سرمایه‌ی اقتصادی(کاهش قیمت زمین­های کشاورزی بی­آب و کم­آب، تغییر در کاشت محصولات، ...) و سرمایه‌ی فرهنگی(تغییر در ذائقه‌ی غذایی، ...)، در مجموع یافته­ها بیانگر آن است که کم­آبی و خشکسالی زاینده رود، سرمایه­های(اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی) شهروندان و بویژه ساکنان منطقه‌ی شرق اصفهان(عمدتاً کشاورزان) را تحت تأثیر قرار داده است. در عین حال، شهروندان خشکسالی و کم­آبی را دلیل اساسی تخریب تمدن و فرهنگ شهر تاریخی اصفهان قلمداد نموده و سلامت اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی شهر را در خطر می­بینند.